امام حسین (ع) : امّا سکینة فغالب علیها الاستغراق مع اللَّه
اما سکینه غالباً و با تمام وجود محو جمال ازلى خدای متعال است.
بابای خوبم !
تو دنیا را از دست نداده ای
این دنیا بود که تو را از دست داد
تو از نفس نیافتاده ای
این دنیا بودکه از نفس تو جا ماند
و من امشب خدا را به خون جاری شده از قلبت قسم می دهم
مرا نیز با همان شهدی که نوشیدی از دست دنیا بگیرد
(نوحه عصر عاشورای حاج رضا پوررکنی)
زبان حال حضرت سکینه (ع)در شب یازدهم
همین امشب همین جا در آغوش همین ماه
شهیدم کن خدایا
مرا هم مثل بابا در این گودال و این راه
شهیدم کن خدایا
برگردان اول :مرا هم مثل بابا بگیر از دست دنیا
شهیدم کن خدایا
برگردان دوم :کنار حبیبت ، حسینت شهیدم کن خدایا
برگردان سوم: من از تبار نور و نـوای نشأتینم
سلاله ی رسولت سکینه ی حسینم
برگردان چهارم: بدون غسل و بی کفن حوالی همین بدن
شهیدم خدایا
وزن اول:
تمام لحظه های من گره خورده به عاشوراست
بگیر از من نفس هایی که در دنیای بی باباست
تویی آرام دلها شهیدم کن خدایا
خدایا! روی این سینه رخم را ارغوانی کن
مرا هم مثل عبد الله از این جا آسمانی کن
میان بهترین ها شهیدم کن خدایا
تنم را هموطن کن با غریب کشته در راهت
سرم را همسفر کن با مسافرهای درگاهت
ندارم تاب فردا شهیدم کن خدای
خدایا غرقِ این سر کن تمام آسمانت را
و با نامش معطر کن گلوی عاشقانت را
بده گرما به دلها شهیدم کن خدایا
تمام همرهان بی سر چرا من فکر سر باشم؟
نصیبم کن خدا ! من هم شهید این سفر باشم
کنارآل طاها شهیدم کن خدایا
به این ماه بلندی که شده روی زمین کشته
اجابت کن دعایی را که یادم داده این کشته
قرار قلب بابا شهیدم کن خدایا
به درگاه و به دیدار جمال تو خداوندا!
رسیده از دل طوفان دل آرام این دریا
بده راهم به آنجا شهیدم کن خدایا
همان مرگی که تا عرشت برایم نردبان دارد
که با مردن تفاوت از زمین تا آسمان دارد
نصیبم کن همین جا شهیدم خدایا
به « اَلحَقنا» ی قرآنت مرا ملحق به بابا کن
کنار سوره ی بی سر به قدر آیه ای جا کن
کنار عشق و تقوا شهیدم کن خدایا
خدای لحظه ی مرگ و خدای لحظه ی میلاد
خداوند « الم نشرح » خداوند «لبالمرصاد»
خدای «فانتقَمنا» شهیدم کن خدایا
شنیدم زیر خنجر هم از این لبها ثنای تو
و دیدم خون قلبی را که شد جاری برای تو
همه «لا» و تو «الا» شهیدم کن خدایا
قسم بر داغ سنگینی که جای گفتگویش نیست
ندارم آرزویی که به رنگ آرزویش نیست
جواب آرزوها شهیدم کن خدایا
خدایا پرچم این کشته و ماه محرم را
و هر ذکر و گلویی که بگیرد بوی این غم را
ببر بالای بالا شهیدم کن خدایا
وزن دوم :
در این وادی که از خون لاله گون گشت
عمویم از شریعه تشنه برگشت
همین آب و همین خاک و همین دشت
شهیدم کن خدایا
بلای کربلا را من کشیدم
اگر این شرط وصلت بوده دیدم
من از شش گوشه ی غم خوشه چیدم
شهیدم کن خدایا
چشیدم تلخی گودال و تل را
غم این کشته ی «خیر العمل »را
بده یک جرعه « احلی من عسل» را
شهیدم کن خدایا
شهادت عادت اولاد زهراست
دعایی آشنا با سجده ی ماست
برایم آخر دنیا همین جاست
شهیدم کن خدایا
مرثیه ها :
همین امشب و اینجا
لب تشنه و تنها
میان عطش و اشک
کنار علم و مشک
و نزدیک دو تا دست بریده
و یک قامت از غصه خمیده
شهیدم کن خدا ...
این زمین پر شده از بوی شهید
پر شده از سر و از صورت و گیسوی شهید
تابش روی شهید
بین این همه غریب و بین این همه حبیب
قامت سرو رشید
دست و بازوی شهید
شهیدم کن خدا! ...
در این دشت بلاخیز
که شد گریه ی یکریز نصیبم
همین خاک غریبی
که آغشته به خون پدرم شد
همین جا
که افتاده حبیبت
که افتاده حبیبم
همین نقطه که آرام گرفته تن بابای غریبم
شهیدم خدا ! ....
روضه و نذری جامه ی مشکی
در عزای تو می برازد حسین!
ثروت اشک و دولت گریه
بر گدای تو می برازد حسین!
نام تو آمد نوشتن ساده شد
نوحه های نوحه خوان آماده شد
باز هم با « نونِ» نامت از قلم
شعر نو ، مضون تازه زاده شد
این همه تعبیر ، شعر پُر تصویر
نوحه و مویه سینه و زنجیر
در عزای تو می برازد حسین!
السلام ای داغ در دل ماندگار
ای عزای تا قیامت برقرار
بویی از ماه محرم می کشد
کودک و پیر و جوان را پای کار
گریه ی شمعی زیر شیدانه
با رقیه در کنج ویرانه
در عزای تو می برازد حسین
ای بهشتی که نصیب کربلاست
عطرِ چایِ روضه هایت از کجاست
نوحه ات با هر گلویی دلنشین
نام تو با هر صدایی دلرباست
از دل و چشم این عزادران
ناله چون آتش گریه چون باران
در عزای تو می برازد حسین!
از دل عاشق گواه آورده ایم
شاهد ترک گناه آورده ایم
ما به این مقتل پناهنده شدیم
با تو ما خود را به راه آوده ایم
مجلس و روضه ، گریه و ندبه
وعده ی دیدار هر شب جمعه
در عزای تو می برازد حسین!
کربلا شور و شعورم داده است
دفع نارم کرده ، نورم داده است
کربلا بی ادعا کرده مرا
از منییت ها عبورم داده است
روضه ی اکبر روضه ی عباس
نذری ما با عطری از اخلاص
در عزای تو می برازد حسین
رخصتم مولا بده خدمت کنم
خدمت این خانه بی منت کنم
هر چه دارم با غمت قسمت کنم
قلب خود را بانی هیات کنم
ای شهیدی که کشته ی اشکی
چشمه ی اشک و جامه ی مشکی
در عزای تو می برازد حسین!
نوح غم ای موج بی دریا حسین
آیه ی یاسین بی سر یا حسین
روز محشر بر سر ما سایه کن
رکعتی از یک نمازت را حسین
بر امام عشق اقتدای ما
با نماز ی در ظهر عاشورا
در عزای تو می برازد حسین !
بی ریا باید برایت سینه زد
رو به روی کربلا آیینه زد
قطره های اشک ما چون گوهرند
باید از این گریه ها گنجینه زد
تکیه و مسجد واعظ و منبر
مستی دور از باده و ساغر
در عزای تو می برازد حسین
در هوای روضه عاشق تر شدیم
با زبان گریه صادق تر شدیم
ای تولای دل و مولای عشق
بندگی را با تو لایق تر شدیم
این همه جانِ از جهان رسته
پرده و پرچم هیئت و دسته
در عزای تو می برازد حسین!
باید از نو چشم دل را تر کنیم
چون ابا صالح تو را باور کنیم
آمدیم از « الذین ءامنوا»
تا عمل را با تو صالح تر کنیم
نوحه و شعر زخمی احساس
زاده ی حیدر وارث عباس
در عزای تو می برازد حسین!
سردار بی کفن حتی بدون سر
آرامشم تویی(2)
زخمی ترین بدن حتی بدون سر
آرامش منی(2)
در دلم پیچیده بوی یاس تو
لحظه ی افتادن عباس تو
ای خم شده کمر خورشید بی قمر
آرامشم تویی (2)
از تو روشن تر ندیدم سایه ای
مثل قلبت بی تلاطم آیه ای
در این شب غریب ای ماه رقیب
آرامشم تویی (2)
ای تنت قرآن دیگر یا حسین!
آیه ی « یاسین » بی سر یا حسین!
ای موج حق طلب دریای تشنه لب
آرامشم تویی (2)
داغ اکبر دیدنت را دیده ام
خون دل پاشیدنت رادیده ام
همخون و ریشه ام ذکر همیشه ام
آرامشم تویی (2)
امشب ای گل بوی دیگر می دهی
بوی اشک و ناله و در می دهی
ای بوی مادرم سردار بی سرم
آرامشم تویی(2)
ای تن بی سر چراغ امشبی
تا سحر تنها دعای زینبی
مقتول بی گناه در کنج قتلگاه
آرامشم تویی(2)
هر که را دیدم برایت گریه کرد
آسمان هم در عزایت گریه کرد
در این همه بلا طوفان گریه ها
آرامشم تویی(2)
وزن دوم:
رفتی و بالا گرفته بی تو کار گریه هایم
بعد از این دیگر ندارم اختیار گریه هایم
سنگین ترین غمم باران مرهمم
آرامشم تویی(2)
تا سحر من چشم بیدار تو می مانم برادر
تشنه ی یک لحظه دیدار تو می مانم برادر
با خواهرت بزن حرفی حسین من
آرامشم تویی (2)
بس که پیدایی نگویم ای تن بی سر کجایی
کهنه پوش تازه پرپر گشته ی من هر کجایی
جانی تو در تننم ای ماه روشنم
آرامشم تویی(2)
ما همه زیر علم عباسیم
شمع و چراغ حرم عباسیم
می برازد به او هر چه دارد لقب
فاتح قلب ماست این امیر عرب
لشکریان عجم عباسیم
بر سر آسمان سایه ی پرچمش
ما همه قاری آیه ی پرچمش
عارف دست و علم عباسیم
بسم رب الحسین ایها المومنون
عِشقُنا ، لا یَزال حِزبُنا ، غالِبون
حزب حسین و کرم عباسیم
کم ندیدیم از این دست و پرچم کمک
کم نخوردیم از این سفره نـان و نـمک
ما همه غرق نِعَمِ عباسیم
آسمان می کند بخت ما را رصد
زیر این پرچمیم بی ریا ، بی حسد
ما همه مدیون غم عباسیم
زندگی می کنیم با مرامت حسین!
در دفاع از حرم از خیامت حسین!
ما به خدا همقسم عباسیم
کربلای حسین شد بهشت زمین
کوله بارت ببند ما همه اربعین
شمع و چراغ حرم عباسیم
ما به لطف خدا عازم دیدنِ
قبر شش گوشه ایم در صف خواندن ِ
اذن دخول حرم عباسیم
شور ما بهترین شاعر کربلاست
این غزل خالی از منت واژه هاست
ما به عمل محتشم عباسیم
ای خدا ! هرچه از عمر ما باقی است
وقف سردار عشق حضرت ساقی است
(خاکی ) و خاک قدم عباسیم
تحـمل غـم تـو بـرای مـن مـحال است
مگر خدا صبری دهد
شبی به این غریبی غمی که بی مجال است
مگر خدا صبری دهد
برگردان اول :
به کاروان خسته ات رباب دلشکسته ات
مگر خدا صبری دهد
برگردان دوم :
غم شکسته بال و پرم
مانده داغت بر جگرم حسینم ....
برگردان سوم :
شهید شهیدان حسین من است
غریب غریبان حسین من است
حسینم حسینم حسینم
گل تازه پرپر کجایی حسین؟
تن مانده بی سر کجایی حسین؟
حسینم حسینم حسینم
آسمانِ غم منم خورشید غرق خون تویی
سر کنم آخر چگونه با عـزای چون تویی
غم تو می کشد مرا مگر خدا صبری دهد
می شود کابوس من تیر و کمان حرمله
زندگی زندان جانم در زمان حرمله
نمی شوم ز غم رها مگر خدا صبری دهد
خیره چشم زینب و من مانده سوی علقمه
گریه ی ما هم گرفته رنگ و بوی علقمه
به این دو قلب مبتلا مگر خدا صبری دهد
روز و شب را می کند گم اشک بی قانون من
با که گویم از غمت ای داغ روز افزونِ من
در این بلا و این عزا مگر خدا صبری دهد
از غروب امشب ای ماه به خون بنشسته ام
تا قیامت با من این آه فرو ننشسته ام
به بال و پر شکسته ها مگر خدا صبری دهد
یوسف این قصه هم آخِر نمی ماند به چاه
می زند بیرون غمت از گودی این قتلگاه
به امشب و ستاره ها مگر خدا صبری دهد
داغ اکبر دارم و گهواره دار اصغرم
مادر کوچک ترین رزمنده ی این لشکرم
دهم کجا غم تو جا مگر خدا صبری دهد
یا رسول الله صفای خانه ات را کشته اند
صاحب زلف رها بر شانه ات را کشته اند
عزا عزای مصطفی مگر خدا صبری دهد
کشته اند آنکس که از « تَحتَ الکسا» یت مانده بود
آخرین بویی که از زیر عبایت مانده بود
شده سر از تنش جدا مگر خدا صبری دهد
ناکثین کوفه حتی کودکم را کشته اند
ای فدای یک رگ از تو هرچه از ما کشته اند
سرت شده چه پر صدا مگر خدا صبری دهد
افتخار من همین بس که عروس حیدرم
نور چشم دختر پیغمبرم شد شوهرم
خدا خدا ، فقط خدا مگر خدا صبری دهد
من شریک و شاهد این رستخیر زینبم
دور غم هایش بگردم من کنیز زینبم
به این امیر غصه ها مگر خدا صبری دهد
داغ سنگینی که پیغمبر برایش گریه کرد
کربلایی را که بر نادیده هایش گریه کرد
شده نصیب قلب ما مگر خدا صبری دهد
وزن دوم:
در پناه محکم تو بودم ای کوه بلندم
عمر کوتاهم ندارد جـای اندوه بلندم
حسینم جسینم حسینم
هم به دل پیچیده مانده نغمه های « یا حسینم»
هم خدا دارد هوای هر نـوای « یا حسینم»
حسینم جسینم حسینم
ای سبک بالی که گشتی داغ سنگین دل من
قاتل تو بوده قبل از کشتن تو قاتل من
حسینم جسینم حسینم
در غم این کُشته غرقم کشتی بی ناخدایم
سایه ات رفت از سر من ای غریب سرجدایم
حسینم جسینم حسینم
ای دلیل هر ثوابم می دهد داغت عذابم
دین و دنیای منی تو شافع یوم الحسابم
حسینم جسینم حسینم
بوده یـک دنیا غـریبی در وداع آخــریـنت
کرده سنگین تر غمت را سنگ خورده بر جبینت
حسینم حسینم حسینم
امان نامه نمی خواهم
امانتان را می گیرم به پای عشقم می میرم
اگر رخصت دهد ماهم
امانتان را می گیرم به پای عشقم می میرم
برگردان اول : بسم رب الحسین رب بیت الحرام
من ابو فاضلم عاشقم والسلام
شـیر میـدانم و دشمن مشرکین
روی دوش من است « رایةُ المونین»
برگردان دوم :
حسین زیباتر از رویا
حسین شیرینی دنیا
جهان را بی جمال او نمی خواهم
گمان کردی که بر می گردم از دوست
نفهمیدی که هرچه دارم از اوست
به شوق او تنم گُنجیده در پوست به پای عشقم می میرم
زبان چرخانده شیطان در دهانت
که میخوانی مرا سوی امانت
به رغم این امان و این گمانت به پای عشقم می میرم
نفس هایم همه در بیعت اوست
تمام قدرتم در خدمت اوست
سرم چشم انتطاررخصت اوست به پای عشقم می میرم
امانم پرتویی از نور عشق است
دلم گرم حسین و شور عشق است
وفای هاشمی مشهور عشق است به پای عشقم می میرم
به خصم شمع و نور و پرتو لعنت
به هر گوش حقیقت نشو لعنت
به شمر و بر امانش هر دو لعنت
به پای عشقم می میرم
اذانم در گلویی از حسین است
نمازم با وضویی از حسین است
امانم تار مویی از حسین است به پای عشقم می میرم
الا ای آنکه در خود هم اسیری
طمع کردی مرا از او بگیری
بمان خوش با خیالت تا بمیری به پای عشقم می میرم
من آن ماهم که دیده آسمانش
تنم را می کنم رنگین کمانش
بداند هر که دارد قصد جانش به پای عشقم می میرم
وزن دوم :
منم سردار این لشکر نهم فرمان او بر سر
من از نسل دلیرانم عمو حمزه ، پدر حیدر
به پای عشقم می میرم
من از کفر تو بیزارم به کیش خود مپندارم
پُر از دارایی دردم از این سرمایه سرشارم
به پای عشقم می میرم
من از آیات تطهیرم نبینی رنگ تغییرم
قسم بر آنکه آورده شهادت را به تقدیرم
به پای عشقم می میرم
امانم در امان اوست امان نامه نمی خواهم
به قدر کاهی از کوهِ وفای خود نمی کاهم
به پای عشقم می میرم
نگردد شعله ای کمتر نه از شورم نه از سوزم
بـه امیـّد خدا فـردا حــسینی تر ز امروزم
به پای عشقم می میرم
یل« ام البنین» عباس امیر لشکر عشقم
و تا جان در بدن دارم مطیع رهبر عشقم
به پای عشقم می میرم
در چاه نمی افتم و از راه نترسم
هر جا که مرا راهنمایی علی اکبر
تکلیف من و عاقبت راه تو روشن
آیینه تر از آینه هایی علی اکبر
روشن شده با آمدنت دیده ی دنیا
خورشید اگر زیر عبایی علی اکبر
شعبان نشود سیر ز تابیدن رویت
صد بار اگر باز بیایی علی اکبر
باید بزنم دم، همه دم از رگ عشقت
وقتی پسر خون خدایی علی اکبر
من مطمئنم هبچ دری بسته نماند
گر لب به دعایی بگشایی علی اکبر!
آمیزه ی عشق و ادب و عاطفه ات را
فریاد زده کرب و بلایی علی اکبر
یک عمر شده ، منتظرم تا که نگاهی
شاهی بکند سوی گدایی علی اکبر
شیرینی تو داده به من شور نوشتن
من نیستم این باز شمایی علی اکبر
برس عمو جان به داد ما
رسیده دشمن به خیمه ها
کجایی ای شیر کربلا
رسیده دشمن به خیمه ها
برگردان مخالف:
کجایی ای بهار ما همیشه در کنار ما
دلیر تک سوار ما ... رسیده دشمن به خیمه ها
ای عمو مانده غصه ی تو ادامه دار
یک دل از ما نیامده با غمت کنار
چاره ی ما شده «عَلیکُنَّ بِالفِرار»
رسیده دشمن به خیمه ها
پای دشمن ببین عمو تا کجا رسید
دست شیطان به خیمه های دعا رسید
نیزه ها تا امام بیمار ما رسید[1]
رسیده دشمن به خیمه ها
دشمنان جرات جسارت گرفته اند
سبقت از هم برای غارت گرفته اند[2]
خیمه ها ماتم اسارت گرفته اند
رسیده دشمن به خیمه ها
جان من رفت و بر تنم شعله می رسد
هم به دل ، هم به دامنم شعله می رسد
رو به هر سو که می کنم شعله می رسد
رسیده دشمن به خیمه ها
آفت از کوفه آمده آتشت کجاست؟
برق شمشیر و چشم بی خواهشت کجاست؟
هیبت نام و دست ظالم کشت کجاست؟
رسیده دشمن به خیمه ها
وزن دوم:
ساقی و سردار لشکر سایه ی صحرای تشنه
ای شکسته داغ مرگت قامت بابای تشنه
رسیده دشمن به خیمه ها
ای بلا دیده دوباره سوی ما چشمی بچرخان
بار دیگر ای دلاور بر زمین پایی بکوبان
رسیده دشمن به خیمه ها
با خیالی از تو راحت آمده دشمن به غارت
رفته از خلخال ما تا کهنه پیراهن به غارت
رسیده دشمن به خیمه ها
روزیِ روزِ غریبی ماه این شب ها کجایی ؟
از تو خالی مانده میدان حمزه ی بابا کجایی ؟
رسیده دشمن به خیمه ها
ای عمو جان بر لب آمد جان مهجور از دو چشمت
خیمه ها میدان دشمن می شود دور از دو چشمت
رسیده دشمن به خیمه ها
در دهان یاوه گویان شد تنور طعنه روشن
خیمه های ما « بیوتِ ظالمین»[3] نامیده دشمن
رسیده دشمن به خیمه ها
[1] عده ای از سپاه دشمن در حین غارت کردن خیمه ها ، به خیمه امام سجاد رسیدند و قصد داشتند او را را نیز بکشند .....
[2] از فاطمه دختر خردسال امام حسین نقل شده است که: یکی از سپاهیان ابن سعد در حالی که خلخال از پای من می کشید گریه می کرد . پرسیدم چرا گریه می کنی ؟ گفت چون دختر رسول خدا را غارت می کنم . گفتم پس این کار را نکن . گفت می ترسم اگر من این کار را نکنم دیگری بکند.
[3] هنگام آتش زدن خیمه ها یکی از سپاهیان ابن سعد فریاد می زد:« احرقوا بیوت الظالمین» خانه ظالمین را بسوزانید.
به جانم آتشی افروخت این تیر
نگاهم را به خیمه دوخت این تیر
تمام آرزویم ریخت بر خاک
تمام کوششم را سوخت این تیر
امیر تشنه لب ! سقایی تو
نصیب من نشد انگار این بار
نشد آبی رسانم بر خیامت
بکاهم از غمت یک بار این بار
من و این مشک و این دستان خالی
شکارِ تیرِ یک نامرد هستیم
خیامِ تشنه ات داغ دل ماست
من و آب روان همدرد هستیم
بیا ای قافله سالار تنها
بمیرم روی دامان غریبت
برای رفتن از دنیا بگیرم
دوباره بوی دامانِ غریبت
گل زهرا! گرفته غم گلابت
مرا کشته سوال بی جوابت
غم اصغر به جای خود برادر!
شدم شرمنده از روی ربابت
به دنیای بدون روی ماهت
به قدر یک نفس هم رغبتم نیست
امیر قافله! انگار این بار
طواف خیمه هایت قسمتم نیست
در آغوشم بگیر ای دلشکسته!
که آغوش تو دارد بوی اصغر
تمام خواهش من از تو این است
به جای من ببوسی روی اصغر
تشنه رفتی به فرات تشنه تر برگشتی
همه ی عشق و وفایی عباس!
همه جا روضه ی توست تو که پرپر گشتی
همه ی کرب و بلایی عباس!
همه جا ورد زبانهاست هوا داری تو
نرسد دست وفایی به وفا داری تو
روزی ام باز شده نوحه برایت خواندن
قسمتم باز شده شکرِ عزا داری تو
تو امیر دل مایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
شهره ی شهر دلم عشق حکیمانه ی توست
قصه ی زندگی ام مرگ غریبانه ی توست
همه جا زمزمه ی نام تو روی لب ماست
سخن از مشک و علم ، جنگ دلیرانه ی توست
تو که رشک شهدایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
همه جا صحبت دردی ست که آهش بودی
حرف خورشید غریبی ست که ماهش بودی
همه جا حرف شهیدی ست که شهدش با توست
وقت جان باختنت دیده به راهش بودی
صاحب مشک و لوایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
کربلا کوفه شد و خشم خروشان می خواست
پرُ نامرد شد و مرد رجز خوان می خواست
سینه ی تنگ تو و خشمِ نگه داشته ات
از امام شهدا رخصت میدان می خواست
سپر رنج و بلایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
فاتح خیبر غم های برادر بودی
علمش داد به تو بس که دلاور بودی
اولین دلهره ی لشکر شیطان از تو
همه این بود که تو ثانی حیدر بودی
پسر شیر خدایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
از همه قامت افراشته ات رعناتر
در بلا ها قدم عشق تو پا برجا تر
چه نیازی به علم داشت علمداری تو؟
قد و بالای تو بود از علمت پیداتر
تو الفبای وفایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
راه پر حادثه ی علقمه حیران تو بود
عطش کرب و بلا دست به دامان تو بود
جنگ تو یکتنه و دشمن تو پر تعداد
آب یک قافله آن روز به دندان تو بود
همه گفتند کجایی عباس
همه ی کرب و بلای عباس
لب تو تشنه ولی بارش ابر کرمی
پاسخ «العطش» و خواهش اهل حرمی
بین هفتاد و دو عاشق تو فقط بی دستی
از شهیدان تو فقط صاحب مشک و علمی
شمع جمع شهدایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
تا ابد شاکرم از لطف خدای ازلی
که زده در دل من خیمه ی اولاد علی
می کشم ناز عزایت که ندارد مانند
ای به قربان وفایت که ند ارد بدلی
قمر آل عبایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
من به هر روضه ی عباس رساندم خود را
هر کجا ذکر غمت بود نشستم آنجا
دلم از گریه به زیر علمت سیر نشد
مانده ام باز بدهکار عزایت اما
طلبم از تو دعایی عباس
همه ی کرب و بلایی عباس
